خونه ی خاله

فاطی!

گزاره فرض : برای هر ایرانی یک عمه یا خاله هست که نامش فاطی است  شما اگر ندارید، پس می شوید نقیض این فرض ما. بله ما هم یک خاله فاطی داریم که فردا تمام فامیل طرف مادر را دعوت گرفتند منزلشان؛ طبق عادت معهود، وظیفه ی این جانب در جشن و سرور یوم آتی، پرستار بچه و مربی مهد کودک و مجلس گرم کن اعظم بودن است. کسی نمی داند اما این کار فقط به نظر بقیه برای من بسیار ساده است، چون فکر می کنند من فردی به شدت خون گرم، اجتماعی و اهل روابط هستم، در صورتی که کاملاً برعکس است.

درونگرایی

اتفاقا من درونگرا هستم. مهم ترین ویژگی یک درونگرا این است که از تنهایی خودش انرژی می گیرد! و با جمع بودن باعث تخلیه انرژی و به هم ریختن او می شود؛ دومین ویژگی این تیپ آدم ها، این است که بلافاصله بعد از پیشنهاد شدن مهمانی و بساط دورهمی، اولین چیزی که به ذهنشان خطور می کند بهانه ای موجه برای پیچاندن قضیه است  که من این هر دو ویژگی را دارم.

یک روانشناسی هست که من در اینستاگرام با او آشنا شدم، از اصطلاح جالب "باتری اجتماعی" برای ذخیره ی انرژی با جمع بودن ما استفاده می کند؛ یعنی ظرفیت با جمع بودن ما محدود است و پایان پذیر و این ربطی به خوش و fun بودن یا نبودن مهمانی ندارد؛ وقتی باتری با جمع بودن تمام بشود چه اوضاع خوب باشد چه بد، ما خواستار این هستیم که به سرعت جمع را ترک کنیم، به خلوت خود در اتاق مان بخزیم، با کتاب ها یا سرگرمی ها و یا مثلاً حیوان خانگی خود، خود را مشغول کنیم.

یکی از بزرگترین مشکلات من در طی این سالها این بوده که هرگز نتوانستم به فامیل بفهمانم که آخر هفته برای استراحت است نه مهمانی! می بینید یک تفاوت درک نشده مسئله را پیچیده می کند. چون دیگران می گویند خوب مهمانی می گیریم برای رفع خستگی و خوشحالی دیگر! آنها با شرکت در مهمانی و جشن و دورهمی، شارژ می شوند، در صورتی که من بعد از مثلاً یک هفته کار یا درس و یا ... که حالا باید استراحت کنم تا برای هفته بعد recover بشوم مجبورم در مهمانی هم شرکت کنم و از قضا خسته تر هم بشوم  و هفته ی آینده را با خستگی مضاعف آغاز کنم و تقریباً با این اوصاف از بسیاری از چیزها عقب می افتم یا کیفیت پایین تری ارائه می کنم.

ای کاش مردم سواد درک تفاوت ها را پیدا کنند

چیزهایی که میبینم (2)

انتخابی کشتی

در حالی که اعضای کادر فنی تیم ملی کشتی مشغول بررسی این بودند که برای المپیک امسال، کامران قاسم پور را بفرستند جلوی جناب تیلور دادا یا باز هم حسن یزدانی را، دیوید تیلور با 2 باخت متوالی در مسابقه فینال انتخابی تیم ملی آمریکا، واجد شرایط برای شرکت در المپیک 2024 پاریس نشد! و باز هم ثابت شد هیچ چیز قابل پیش بینی نیست! این رقیب جوان تیلور در تیم ملی آمریکا، از نظر قد و هیکل خیلی شبیه حسن یزدانی ماست و چقدر هم راحت بلد بود چه کار کند؛ یزدانی با اینکه برایش خیلی احترام قائل هستم و کارنامه ی حرفه ای و اخلاقش را بی تردید ستایش می کنم، در طی چند مسابقه مقابل تیلور فن خاصی اجرا نکرده یا خیلی معدود بوده؛ ولی این جوان خیلی قشنگ زیر می گرفت. من نمی دانم مشکل یزدانی روحیه است و یا ضعف آنالیز و حالا هم مصدومیت کتف به این ها اضافه شده، ولی ورزش در این روزها به علم و همچنین ترکیبی از توانایی ها تبدیل شده؛ هم جسارت می خواهد، هم مطالعه و ...

رئال - بارسا

عجب واقعا! در این لیگ، که بین ایرانی ها تکه کلام خاص هم هست، مثلاً فلان چیز اینقدر خوب است در حد لالیگا، تکنولوژی خط دروازه ندارند! من تازه فهمیدم ندارند و حقیقتاً شاخ درآوردم؛ سر همین مسئله کلی جنجال به پا شده که آیا توپ از خط رد شد یا نشد. 100 دوربین از زوایای مختلف هم نتوانستند ثابت کنند که شد یا نشد!؟

تهران

مشرف شدم امروز عصر حوالی میدان انقلاب، شلوغ شلوغ! چه خبر است؟ یعنی چه خبر بوده است؟ راهپیمایی از کدام نقطه تا میدان فلسطین؛ تا حالا این همه دوربین و میکروفون و گزارشگر ندیده بودم. شما هم دیدید؟

چیزهایی که میبینم!

اول یک دست قشنگ برای من بزنید که در روز اول اردیبهشت ماه، آمدم و انگشتانم را رنجه داشتم تا برای خالی نبودن عریضه هم که شده سیاهه ای نوشته و تقویم ساحت نگاه شما کنم ... تشویق، تشویق، بلندتر 

رئال مادرید - سیتی

بازی برگشت تیم اسپانیایی مورد علاقه ی من در مقابل غول انگلیسی در وقت های معمول مساوی شد؛ یوفا، قانون گل زده بیشتر در خانه ی حریف را برداشته و به همین دلیل رئال که در زمین خودش به تساوی 3 بر 3 رضایت داده بود، با اینکه در زمین حریف (ورزشگاه اتحاد!) 1 بر 1 شد، نباخت و وارد 120 دقیقه شد.

من قبلاً خیلی فوتبالی بودم، البته آن زمان هم بیش از اینکه نگاه کنم، بازی می کردم. ولی دیگر اخیراً به دلیل کهولت سن و مشغله های طاقت فرسای زندگی مجردی و بار مسئولیت سنگینی که کمرم را تا کرده، قید همان نگاه کردن را هم زده ام. از دقیقه 52 تلویزیون را روشن کردم، با توجه به قدرت تیم جناب گواردیولا انتظار نداشتم رئال من 1 بر 0 جلو باشد! ولی خب بودش دیگر!! تا دقیقه 80 نگاه کردم، ساعت نزدیک 12 بود و رئال هم گل مساوی را خورد و هم رفتم لالا 

فردا صبح اخبار را از طریق پایگاه ورزش 3 دنبال کردم و در کمال ناباوری رئال در ضربات پنالتی که اتفاقا اولینش را توسط با تجربه ترین و مطمئن ترین بازیکنش از دست داده بود، پیروز میدان شده بود.

سریال شوگون (یا شوگان)

یکی از بازیگران این سریال، یعنی ارباب توراناگا، قبلاً در فیلم سینمایی " آخرین سامورایی " هم بازی کرده بود. به نظر من که سریال قشنگ و خوش ساختی هست. امتیازش هم 9.1 است. داستان درباره ی یک دریانورد انگلیسی است که به دنبال پیدا کردن محل های تجارتی جدید و رقابت کردن با پرتغالی ها، وارد ژاپن و ناخواسته هم وارد منازعات سیاسی دربار امپراطوری می شود. یک امپراطور مقتدر به نام تایکو از دنیا رفته، فرزند پسر ایشان بسیار کم سن و سال و طفلی خردسال است. شورای حکومت متشکل از 5 فرد قدرتمند به دنبال سهم خواهی بیشتر و منافع شخصی خودشان هستند و گزینه ی اصلی که باید حذف بشود همین ارباب توراناگا است. تا این لحظه 9 قسمت آمده و در فضای نت موجود است. کلاً هم قرار است 10 قسمت باشد، متاسفانه! در آخر قسمت 9 نشان داده شد که ماریکو ساما کشته شد  چرا آخر! من که باور نمی کنم ... نوموخوام 

دختر به این خوبی، با وجنات با کمالات ... از خانواده عالی رتبه، کدبانو، مسلط به فنون رزمی، مسلط به زبان خارجی حتی، خیلی وفادار، صبور و تُو دار و صد البته باهوش و سیاس قابل، بهتر از خیلی از مردها، به قول رامین : سیبیل ها ! شما بودید روی این سرکار خانم کراش نمی زدید؟ اصلاً دارم به این نتیجه می رسم که شاید از نوادگان شاعران پارسی گوی ایران هستم، چون آنها هم خیلی به زیبا رویان شرقی ارادت داشتند گویا 

خلاصه که اگر ماریکو ساما از دنیا رفته، باید گفت که : گلچین روزگار عجب خوش سلیقه است!

عقاید عقیم !

افکار و عقاید ما تحت تأثیر حالات و شرایط مختلفی شکل می گیرند. گاهی اوقات باورهای بدی داریم که منجر به کنش می شوند و به عبارتی فقط محدود به ذهن ما نیستند و صورت عملی هم به خود میگیرند. اما عقاید خوبمان چه؟ آیا این افکار و باورهای خوب ما نیز عملی می شوند یا فقط در حد یک تئوری در گوشه ی ذهن ما خاک می خورند.  

چراغ اول رو روشن کردم!

سلام دوستان گرامی  بلاگستان

امیدوارم تعطیلات نوروزی بسیار خوشی را سپری کرده باشید. سال نو را خدمت تک تک شما دوستان دنیای مجازی تبریک عرض می کنم و آرزوی من سلامتی، شادی و رضایت خاطر شماست. معمولا در سال جدید مردم هدف گذاری می کنند و برنامه های تازه می چینند؛ اما من هنوز اندر خم اهداف سال گذشته هستم و تصمیم جدیدی برای امسال اتخاذ نکرده ام که با شرایطم سازگاری ندارد. سالی که نکوست از بهارش پیداست؛ مثلا قرار بود امسال بیشتر و منظم تر از گذشته بنویسم که خب همانطور که مستحضر هستید، بعد از گذشت 17 روز، این اولین پست سال نوی بنده است! 

یک نفر در کامنت پست قبلی، با نام مستعار "وا" نوشته بود که "ماشالا چقدر هم سعی کردی" ! خب این گزاره صحیح نیست، شاید من سعی کرده باشم ولی نتیجه نداده باشد خب  خانم ها گیل پیشی و قره بالا هم دیگر امیدی به من ندارند، ولی من هنوز هم آینده روشنی برای این وبلاگ قائلم (دروغ 13 با تأخیر )

فعلاً همین !

سعی می کنم سال جدید منظم تر و بیشتر بنویسم 

حتی من هم فهمیدم

من از علاقه مندان به فوتبال و فوتسال هستم؛ وقتی اول دبستان بودم، اصلا بازیم خوب نبود و حتی قوانین ساده را هم درست درک نمی کردم. مثلا این که چرا اوت با دست انداخته می شود و کرنر با پا زده می شود را قاطی می کردم  من را بازی می دادند فقط به این دلیل که یار کافی وجود نداشت، یعنی کاملا از سر اکراه. قدرت حمل توپ و مهارت شوت زنی که نداشتم، پس من را جلو نمی گذاشتند. از توپ هم می ترسیدم و موقع شوت زدن حریف، سر و بدنم را می چرخاندم، پس به درد دروازه هم نمی خوردم؛ بنابراین مجبور بودند من را در دفاع قرار دهند و خودشان را به دست سرنوشت بسپارند  خیلی خراب کاری می کردم ولی نمی توانستند من را کتک بزنند چون جثه ای به نسبت بزرگ داشتم و زورشان نمی رسید، فقط به ناسزا گفتن بسنده می کردند ... به همین منوال گذشت تا پایان سوم دبستان و من به یکباره شکوفا شدم و چنان تغییری کردم که بعدها برای هر کس تعریف می کردم که من در گذشته چه وضعیت اسف باری داشتم، هیچکس باور نمی کرد ...

به خاطر همین در طول زندگی خیلی به استعداد اعتقاد ندارم، به نظرم انگیزه و آموزش مناسب خیلی بیشتر تعیین کننده است به علاوه چاشنی تمرین و ممارست شخصی. فیلم و کلیپ فوتبال از هر طریقی تهیه می کردم و شیوه بازیکنان مورد علاقه ام را پیگیری و تقلید می کردم و چون به کتاب هم تمایل داشتم، حتی کتاب هم می خواندم و سطح بازی و درکم خیلی بیشتر از هم سن و سالانم شد ... به دلایلی ادامه ندادم و فکر کنم هرگز نمی توانم بفهمم ایا درست بود یا خیر؟

اینها را به این دلیل ذکر کردم تا بگویم که حداقل با اصول اولیه فوتبال آشنا هستم؛ وقتی یک نیمه ی کامل ما از بازی مستقیم و ارسال توپ های بلند استفاده کردیم و نتیجه نگرفتیم باید سیستم را از تکیه بر بازیکنان بلند قد و بازی هوایی به بازی روی زمین و با استفاده از بازیکنان سریع و ریزنقش تغییر می دادیم. این موضوع را حتی من که مخاطب آماتور فوتبال هستم فهمیدم به عبارتی تعویض هایی که انجام شد در راستای همان استراتژی اولیه (ضربه سر زدن بازیکنان قد بلند) که جواب نداده بود، رخ داد و در نهایت نشد که موفق بشویم.

بازیکنان خوبی داشتیم که سال ها در کنار هم بازی کرده بودند و هماهنگ بودند، 4 سال دیگر بیشتر این ها بازنشسته و یا پا به سن گذاشته اند و تقریباً دیگر شانسی برای درخشش ندارند؛ متاسفانه نسل خوب ما در فوتبال به نتیجه نرسید و احتمالاً تا سال های طولانی تیمی به این قدرت و پتانسیل نخواهیم داشت.

من به دلیل فساد و رانت بسیار زیاد و همچنین تبعیض به نفع رشته ی فوتبال (نسبت به رشته های دیگر حمایت و تزریق مالی بیشتری دارد) معمولاً علاقه ای به فوتبال داخلی و ملی نشان نمی دادم ولی دوست داشتم که این تیم حداقل به خاطر پتانسیل و بازیکنان خوبش موفقیتی کسب می کرد.

الان یک حس دلشوره ی بدی دارم، البته علت های دیگری هم دارد

حیف  که نشد

علیه آمار

سلام و عرض ادب

تنبل و کم کار شدم، هر چیزی بگویید حق دارید 

بازی ایران و ژاپن را از منزل دوستی تماشا کردم که اصلاً اهل فوتبال نیست. او روی مبل نشست، دراز کشید، خوابید! و گهگاهی با بلند شدن صدای گزارشگر بازی، محمدرضا احمدی، یک چشمش را باز کرد و نگاهی انداخت؛ خواهر زاده ی 6 ساله ی او اما، بسیار علاقه مند و در مقایسه با شش سالگی اینجانب خیلی بیشتر از فوتبال سر در می آورد.

بعد از بازی ایران و سوریه در مرحله ی قبلی مسابقات، سایت ورزش 3 مطلبی کوتاه ولی بسیار تأمل برانگیز درباره تقابل های قبلی ایران و ژاپن منتشر کرد. آماری که روی کاغذ شانس ما برای صعود را بسیار کم رنگ می کرد :

1. در مقابل سوریه بسیار موقعیت هدر دادیم

2. در مقابل سوریه که تیم ضعیف تری بود، خوب بازی نکردیم.

3. مهم ترین بازیکن تیم با خطایی ناشیانه از مسابقه ی بعدی (ژاپن) محروم شد.

4. ما به زور و فشار بالای فیزیکی و روانی 120 دقیقه مبارزه کردیم و نسبت به ژاپن خسته تر به مسابقه رسیدیم.

5. زمان ما برای تمرین، آنالیز و ریکاوری یک روز کمتر از ژاپن بود.

6. ژاپن 4 بار سابقه قهرمانی آسیا را داشت (رکورد دار از این حیث)

7. در طی چهار مسابقه قبلی در برابر این تیم، در قالب این مسابقات، ما 2 تساوی و 2 باخت کسب کردیم!

8. در طی این 4 مسابقه قبلی، ما هرگز نتوانستیم گلی به ژاپن بزنیم!؟

خب با این دلایل هر عقل سالمی شانس بسیار پایینی برای تیم ما قائل خواهد بود، اما با اینکه ابتدا یک گل هم دریافت کردیم به بازی برگشتیم و در نیمه ی دوم انصافا نمایشی عالی و برتر هم ارائه دادیم و مزد بازی خوب را هم گرفتیم ...

گاهی اوقات اتفاقات طوری رقم می خورند که کمتر کسی انتظار آن را دارد؛ این شانس است؟ تقدیر است؟ خواست خداست یا چی؟

نظر شما چیست؟

نقدی بر آناهیتا

سلام و درود خدمت اهالی گل وبلاگستان

برای چندمین بار اعتراف میکنم عجب باصفا و امن و مهربان هستند این اهالی وبلاگستان؛ واقعاً ایجاد کردن این وبلاگ و نوشتن در فضای مجازی برای من خیلی آموزنده و ارزنده بوده است. پس لازم می دانم از صمیم قلبم از تک تک شما دوستان، چه عزیزانی که مطالب بنده را مطالعه می کنند و نظر می دهند و چه عزیزانی که خوانندگان خاموش هستند، تشکر کنم 

از همان ابتدا قصد داشتم بعد از نوشتن هر داستان کوتاه، نقد و بررسی در حد خودم از داستان خودم ارائه بدهم تا نظرات شخصی و دیدگاه شما را جمع بندی کنم. بنابراین هدف از متن زیر، کنکاشی عمیق تر در داستان اصلی چخوف (آنیوتا) و کپی بنده از آن (آناهیتا) است 

آناهیتا

ا. ش. پوریان، دانشجوی سال دوم پزشکی، روی کاناپه‌ی قدیمی اما سالمِ وسطِ پذیرایی نشسته بود و خود را برای آزمون علوم پایه که اوایل شهریور برگزار می‌شد، آماده می‌کرد.