نامه ای به آقای نخست وزیر

نخست وزیر رژیم حاکم بر اسرائیل

جناب نتانیاهو

با اینکه علاقه ای به دنبال کردن اخبار ندارم اما فعل و انفعالات خاورمیانه به قدری بزرگ شده است که رسانه گریزهایی همچون من هم اجباراً در جریان حوادث قرار می گیریم؛ به طور اتفاقی کلیپ شما را در یکی از شبکه های اجتماعی مشاهده کردم 

  که در توضیحات آن نوشته بود آخرین پیام نتانیاهو برای مردم ایران؛ من نمی دانم تا قبل از این چند بار و هر بار  چند دقیقه صرف چنین کاری کرده اید، اما پیام شما حاوی نکاتی بود که جداً توجه من را جلب کرد و تعجبم را برانگیخت!

به عنوان یک شهروندِ معمولیِ جامعهِ ایران که در سلسله مراتب قدرت، نازل ترین درجه را دارم، صحبت های شما را ترکیبی ناجور از راست و دروغ یافتم که اطفال نسل z ایران هم توانایی تشخیص آن را دارند. فکر نمی کنم متن این سخنرانی حاصل تفکر و به قلم شخص خود شما باشد (اگر اینطور باشد خیلی خنده دار است)،  اما آیا واقعاً قبل از نطقِ آن یکبار هم نگاهی به محتوا نینداخته بودید؟ چون حتی بازاریاب ها و فروشندگان خُرد کالا در فضای مجازی هم به این نکته واقف هستند که شناخت مخاطب اصلی ترین جزء برای فروش اجناس و موفقیت است. گویا علی رغم این همه سابقه طولانی خصومتی که بین دو دولت ما و شما برقرار است و طبعاً مردم ما را هم درگیر بازی شماها کرده، باز هم ساستمدار کهنه کاری چون شما به شناخت درستی از مردم ایران نرسیده اید؟ یا شاید بیماری انتخاب مشاورین ناشی و کارنابلد به اقلیم شما هم سرایت کرده؟ القصه محتوای متنی که خواندید و سخنرانی که ایراد کردید بسیار ابتدایی، دور از عقل و بیشتر شبیه یک شوخی مسخره و بی مزه است؛ که به همین جهت دیدن و شنیدن چنین چیزی، در چنین سطحی (نخست وزیری) بسیار تعجب برانگیز است. لذا:

الف) مخاطب هدف

 من علم سیاست نمی دانم، سن و سالم کم است و پارتی هم ندارم پس دیپلمات شدنم یا احتمال پُست مهم گرفتنم بسیار ضعیف است اما اینها ارتباطی به فهم من (و همچنین سایر مردم هم رتبه ی من) ندارد. مخاطب هدف شما مردم عادی هستند که در دسته چپ سیاسی یا اپوزیسیون قرار می گیرند که عمدتا درجات بالایی از روحیه ناسیونالیستی و ملی گرایی دارند. ملی گرا با بیگانه عجین نمی شود، اعتماد هم نمی کند، پس چرا باید آن بخش از حرف های شما را که وعده ی دوستی و صلح و آزادی می دهید، باور کند؟؟ یعنی شمای اجنبی می آیید، به نفع عده ای از ساکنین این مملکت می جنگید و پس از پایان قائله بی مزد و منت هم فتح خود را وا می نهید، تشریف می برید کشور خودتان؟ حتماً ضرب المثل اجنبی که می گوید : "هیچ ناهار مجانی وجود ندارد" شنیده اید! برای ملی گرایانِ ما ایرانیان، غربیِ جهانِ اولی همانقدر اجنبی و خارجی به حساب می آید که شمالی و شرقیِ جهان دومی اجنبی است. پس گل لگد کردید و ژاژ خاییدید ...

ب) حال ما

گفتید که می توانید اوضاع ما را تصور و حال ما را درک کنید، عمراً نمی توانید. مثل ما مثل آن بخت برگشته ایست که سیستم ایمنی او علیه بافت خودی می جنگد ولی عامل بیماری را رها کرده. مغز کمالگرا و شخصیت خودپسندی دارد که عیبی را گردن نمی گیرد. قلبی پُر از حسرت و عقده، ریه ای مسموم و تغذیه ای ناکافی دارد که دستش می لرزد و قامتش خم شده و پایش لنگ است. چشمانش دودو می زند، صدای سوت ممتد می شنود و  مزه دهانش تلخ است. بسیار ثروتمند است اما بر خرابه می نشیند و اسکناس هایش را لول می کند، برگوشه ی لب به آتش می کشد تا خصیصه ی نمایشی بودنش با جلب توجه دیگران ارضا شود. لاشخورانی نیز منتظر پایان اویند!؟ چنین چیزی را هیچکس نمی تواند درک کند الا خود ما. بله، مشکلات ما زیاد است و از تصور خارج، اما فقط بخشی از آن تقصیر شماست، نه همه ی آن. این که سهم شما از مشکلات ما بزرگ است یا کوچک بماند که بحث دیگری است؛ اما

از غرقه ی ما خبر ندارد، آسوده که بر کنار دریاست

ج) دلیل تنازع شما

صفاتی را به حریفان و هم صنفی های خود نسبت دادید که احتمالا خود نیز دارای آن هستید. یعنی ما اینقدر ساده لوح باشیم که باور کنیم شما و همدستان شما، قصد تصرف و تسلط بر منطقه را ندارید. البته که در دنیای امروز کشور گشایی و تسخیر، شیوه های جدید پیدا کرده و میدان برای مبارزه فراخ تر شده و مثل گذشته ها تک بعدی و محدود به توان نظامی نیست با این حال فاکتور نظامی همچنان به قوت خود باقی است. این عیب فقط برای شما نیست، گویا اندمیک همه ی ابنای جنس شماست.

د) دفاع

جنگ افروزی و کشتار خود را با بهانه ی دفاع از خود توجیه می کنید. این حنا شاید پیش مردم کشورهای غربی رنگی داشته باشد زیرا در رسانه های آنها از صبح تا شب فعالیت های منفی شما در بوق و کرنا پخش نمی شود اما اوضاع ما دگرگونه است. اگر آگاهی مردم ایران از کلیات کارهای شما بیش از شهروندان خود اسرائیل نباشد کمتر نیست. ولی نکته ی خیلی جالب این است که دفاع از خود را دفاع از تمدن خواندید و همه ی دژخیمان و مخالفین خود را بربر! مبهوت این میزان از اعتماد به سقف و خود برتر بینی شما هستم و واقعا حرف باد هواست دیگر، کنتر که نمی اندازد.

اگر قرار بود انسان ها به اندازه خرد خود حق حرف زدن داشته باشند، تصور کن چه سکوتی بر عالم حکم فرما می شد!

ه) صلح با شما

گفتید که ما خواستار صلح با شما هستیم. واقعا؟ یعنی شما بر مبنای علم آمار از مردم ایران نظرسنجی کرده اید و نتایج آن تحقیق این بوده که اکثریت ایرانیان خواستار صلح با شما هستند. من فکر می کنم شما دارید با مهارت موضوع را دگرگونه جلوه می دهید. این بخش از سخنرانی شما، تنها بخش زیرکانه آن است. مردم از تحت فشار بودن خسته هستند و فعلا مشکلات بر رفاه می چربد. باز هم تکبر و خودبزرگ بینی جامعه سیاستمداران دامن گیر شما شده است. اگر از من سوال کنند باید با شما چه کار کنیم؟ خواهم گفت : نه تنها به این ها بلکه به هیچکدام ازمدعیان توجهی نکنید، مشکل دوگانه ی جنگ یا صلح نیست. بلکه گزینه دیگری هم وجود دارد؛ بی تفاوتی و از دایره اهمیت بیرون انداختن شما، تا دیگر روح و روان و پول مردم خرج تعامل یا تضاد با شما نشود. این عبارت در ایران بسیار معروف شده است : مخالف عشق تنفر نیست، بلکه بی احساسی است! ما باید نه عشقی (صلح) با شما داشته باشیم و نه تنفری (جنگ)؛ باید تمرکز خود را از بیرون کشور برداشته و معطوف درون کنیم. مثل مربیان فوتبال که می گویند : ما روی خودمان تمرکز داریم تا بهترین نمایش خودمان را اجرا کنیم.

و) ترس شما

باز هم صفتی را به رقبای خود نسبت دادید که خود نیز آلوده به آن هستید. اصولا نالایق تا زمانی می تواند به سوء استفاده از دیگران ادامه دهد که ناشایستگی خویش را با موفقیت مخفی و پنهان کند؛ شما هم مستثنی نیستید. کافر همه را به کیش خود پندارد. شما، خود از فهم مردم وحشت دارید، حال دست پیش گرفتید که پس نیفتید. شما اگر مردی نیکو بودید وقت خود را صرف نکوهش دیگران نمی کردید و با فروتنی و آرامش، توام با تلاش و پشتکار به انجام وظایف درست و انسانی می پرداختید. دوستی داشتم که از شش سالگی پینگ پنگ باز بود و بسیار ماهر. اما فوتبال دستی بلد نبود. هر زمان تنیس روی میز بازی می کردیم، فوق العاده متمرکز و ساکت بازی می کرد، حرفی نمی زد و توانش را با عملش نشان می داد. اما موقع فوتبال دستی یک سره دهانش باز بود و سعی می کرد با سر و صدا و چرند گفتن، عملکرد دیگران را مخدوش کند و ضعف خویش را پنهان. از این خاطره درس گرفته ام. کسانی که زیادی درباره دیگران سخن می رانند حتما در صدد مخفی کردن نواقص خویش هستند. 

راه خونخواران تاریخ را در پیش گرفتید؛ کسانی مثل چنگیز و امثال او ... با این تفاوت که آنها حداقل متکی به خود بودند اما شما به لطف تکنولوژی و اجیر کردن مغزها، نیروی اجاره ای برای خود دست و پا کردید تا حاصل زحمات آنها را (هر چند در جهت غلط است) به نام خود ثبت کنید. پس چیزی از خود ندارید جز همین حرف ها که ثابت کردید این را هم خوب بلد نیستید، فقط از بد حادثه برای ما و خوش شانسی شما، میکروفون در مقابل شماست.

حتما فارسی زبانانی این متن را خواهند خواند و از خود می پرسند چرا، شخص شما را "شما" خطاب می کنم و محترم حرف می زنم. حقیقتا بر این باورم که شما لایق این احترام نیستید، اما در شان من هم نیست که گفتارم را با با الفاظ زشت یا بی ادبانه ای آلوده کنم. اگر انسان ها می دانستند که هیبت امثال شما چقدر سست و بی ریشه است، رکورد سریع ترین سقوط ها توسط پرمدعاترین دولت ها پی در پی شکسته می شد. عملکرد امثال شما را که می بینم به زندگی خودم امیدوارتر می شوم. تمام زندگی شما به چیزهایی وابسته است که در کنترل مستقیم شما نیست و دائم باید نگران مسائل متعددی باشید که در اختیار شما نیست و مجبورید از صبح تا شب در تلاش باشید تا دیگران را کنترل کنید، گول بزنید، دروغ بگویید، بقیه را متهم کنید، بزنید و بکشید تا بتوانید یک روز دیگر هم نفس بکشید. شما شاید باهوش باشید یا با لطایف الحیل افراد باهوش را به استخدام خود درآورده باشید، اما نه شما و نه آنها عاقل نیستید. من دلم به حال شما می سوزد، چه زندگی پُراسترسی دارید

یاد گرفتم نگران چیزهایی که از کنترل من خارج است نباشم، چون با استرس فقط از قدرت ذهن و عقلم می کاهم و نمی توانم وقتی در موقعیت دشواری قرار گرفتم (که تقصیر خودم نیست) بهترین گزینه ها را تشخیص دهم و مناسب ترین راه ها را انتخاب کنم؛ از آینده خبر ندارم، اما اگر بدترین تحلیل های تحلیلگران درست از آب درآید پس از همین حالا بدانید که :

خودم  را چنان تمرین دهم که همیشه با کمتر از این هم شاد شوم، اما برای تمنای خود رام و ذلیل دیگران نگردم. درود بر من اگر که  پس از سالیانی دراز نه گله گوسفندان و نه دسته ی درندگان را الگوی خویش قرار ندهم.

من نیم درخور این مهمانی

گند و مردار تو را ارزانی

سال ها باش و بدین عیش بناز

تو مُردار و تو و عمر دراز